تزریق سورفکتانت برای ازدیاد برداشت نفت

یکی از روش های ازدیاد برداشت شیمیایی تزریق سورفکتانت ها می باشد.مکانیزم های که در این روش موجب افزایش بازیافت نفت از مخزن می گردد تغییر ترشوندگی و کاهش کشش بین سطحی فاز آب و نفت می باشد. در سنگ آبدوست، فاز آب منافذ ریز را اشغال نموده و منافذ بزرگ با فاز نفت پر می شود. در سنگ آبدوست بشتر نفت دورن منافذ قبل از میانشکن شدن جبهه آب ، جابجا شده و بعد از میانشکن شدن جریان نفت بسیار کم می باشد. نفت باقیمانده به وسیله نیروهای مویینگی به دام می افتد. اما در مخازن نفت دوست، میانشکن شدن جبهه آب تزریقی زودهنگام بوده و بخش قابل توجهی از نفت بعد از زمان میانشکنی بازیافت می گردد که بخش زیادی از نفت باقیمانده توسط نیروهای مویینگی به دام می افتد.

لذا تغییر ترشوندگی به سمت آبدوستی و همچنین کاهش نیروی مویینگی از طریق کاهش کشش بین سطحی باعث بهبود بازیافت نفت می گردد.

سیلابزنی سورفکتانت-پلیمر

در فرآیند سیلابزنی سورفکتانت-پلیمر، سورفکتانت با غلظت کم و  جذب سطحی کم  برای بدست آوردن کشش بین سطحی بین نفت به دام افتاده و آب/سیال تزریقی  استفاده می شود. این روش باعث حذف مشکل scale و تنزیل پلیمر (polymer degradation) در فرآیند ASPمی گردد.  در این فرآیند رسیدن به کشش بین سطحی خیلی کم در حدود  0.01 mN/M با غلظت های کم 0.2 wt% یک مزیت بحساب می آید. همچنین جذب کم بر روی سطح سنگ باعث بازده بهتر این فرآِیند می گردد.

در مخزن، نفت و آب سیالات امتزاج ناپذیر هستند. در نتیجه هیچ یک از آنها به طور کامل دیگری را در شرایط زیر زمینی نمی توانند جابجا کنند. این قضیه در صفر نبودن اشباعیت آب غیر قابل کاهش و اشباعیت نفت باقیمانده در منحنی نفوذ پذیری نسبی منعکس می شود. لذا با کاهش کشش بین سطحی توسط سورفکتانت و افزایش ویسکوزیته آب توسط محلول پلیمر سبب افزایش ضریب بازیافت نفت می گردد.

محلولهای پلیمر- سورفکتانت که منجر به افزایش بازیابی نفت نسبت به فرآیند محلول تزریق آب از طریق چندین عامل بشوند:

1. افزایش ویسکوزیته سیال تزیقی و کنترل نرخ پویایی

 2. کاهش نسبت تحرک پذیری آب و نفت،

 3. منحرف کردن آب تزریقی از مناطقی که قبلا جاروب شده.

4. کاهش کشش بین سطحی آب و نفت در سنگ مخزن